روش های بتن ریزی زیر آب

روش های بتن ریزی زیر آب به شرح زیر می باشد:

·       روش لوله ترمی

·       روش سطل

·       روش تزریق

·       روش های چیدن کیسه ها

1) روش لوله ترمی:

استراتژی وضعیت جامد tremie از یک لوله عمودی یا تقریباً عمودی استفاده می کند که از طریق آن بتن توسط تغذیه گرانشی در زیر سطح آب قرار می گیرد. انتهای پایینی لوله در سیمان ترد غوطه ور می شود، با این هدف که بالا رفتن جامد از پایه، آب را خارج کند، به این ترتیب، شستن ماده پیوندی بتن جدید به سطح فوقانی بدون پوشش محدود می شود.

 انتهای بالایی لوله ترمی روی سطح آب در میان ریزش نگه داشته می شود و یک ظرف مخروطی شکل برای انباشته شدن خوشه به آن داده می شود، یا سیمان ممکن است به بالاترین نقطه لوله ترمی سیفون شود. بتن باید با سرعتی ریخته شود که در ترمی از گیرش خودداری شود.

2) روش سطل:

در این استراتژی، جامد به صورت غوطه ور توسط یک ظرف باز کننده پایه ذخیره می شود. قوطی‌ها در بیشتر قسمت‌ها با درب‌های غلتکی یا پایه قطره‌ای مجهز شده‌اند. در هنگام تصادف بدون مانع به بیرون باز می شود.

سطل کاملاً با سیمان پر می شود و به بهترین وجه با پارچه برزنتی یا گونی تفنگی محکم می شود و به تدریج پایین می آید تا از شستشوی معکوس یا تأثیر ناآرام به بتن در حین پایین آمدن قوطی به داخل آب جلوگیری شود.

قوطی توسط یک جرثقیل تا سطح پایه جامد پایین می آید و سپس با یک برنامه بازی معقول از بهترین یا توسط یک جامپر باز می شود. اساسی است که جامد به طور مستقیم و به صورت سطحی آزاد شود و روی آن ذخیره شود.

مزایا:

 با توجه به تطبیق پذیری کافی، می توان از مخلوط های نسبتاً بدون چربی استفاده کرد.

هیچ کار ساختاری در این تکنیک اساسی نیست.

معایب:

 این تکنیک متوسط ​​و دشوار است، زیرا موقعیت دقیق بسته های نصب شده باید توسط جامپرها انجام شود.

جای خالی کیسه های مجاور به سختی پر می شود.

این تکنیک به طور مشابه بسیار زیاد است زیرا کار بیشتر با پر کردن و گره زدن آنها همراه است.

3) روش تزریق:

این قلم‌ها به‌صورت عمودی بر روی منطقه کامل قرار می‌گیرند تا سیمان شوند و هدف نهایی آن این است که فاصله بین فوکوس‌های قلم‌ها و علاوه بر آن ذرات جامد از یک متر بیشتر نباشد. اندازه کل سنگ نباید کمتر از 50 میلی متر و یا بیشتر از 200 میلی متر باشد.

 این مجموع باید قبل از ذخیره آن در خارج از محدوده فولادی در سراسر منطقه خیس شود و ارتفاع آن سیمان شود. هنگام صرفه جویی در کل، باید مراقب بود که هیچ قلمی از جای خود کنده نشود.

پس از ذخیره کل، دوغاب شن و ماسه بتن با وسعت 1:2 و نسبت آب به پیوند حداقل 0.6 و حداکثر 0.9 در یک مخلوط کن مکانیکی تنظیم می شود. بیشترین اندازه ماسه ممکن است 5 میلی متر باشد و وسعت ماسه بتن ممکن است از 1:1.5 به 1:4 تغییر کند که بستگی به پیش نیازهای کیفیت و اهمیت کار دارد.

پس از تزریق کل قلمرو برای قد حدود 60 سانتی متر، یک فعالیت مشابه برای لایه 60 سانتی متری زیر دوباره اصلاح می شود و روش تا زمانی که تزریق تا ارتفاع ایده آل به پایان برسد، مجدداً اصلاح می شود. دوغابی که فرستاده می شود باید برای پر کردن هر یک از خلاءها کافی باشد. حجم حفره ها را می توان به عنوان 55 درصد حجمی که باید به طور آزمایشی سیمان کاری یا کشف شود، پذیرفت. فراتر از آنچه که بسیاری تصور می کنند سیمان ممکن است در حین نگهداری نباید اذیت شود، این امر آرایش محل نگهداری را محدود می کند.

4) روش های چیدن کیسه ها:

بسته ها به گونه ای گره خورده اند که می توانند به سرعت در نمای سطحی که روی آن قرار می گیرند، مناسب شوند. گونی های پر شده به طور قانونی در آب پایین آورده می شوند و با احتیاط در مسیرهای هدر و برانکارد مانند ساخت بلوک با کمک جامپرها قرار می گیرند تا کل جرم در هم قفل شود.

مزایا:

این تکنیک دارای نکات مورد علاقه همراه است:

با توجه به تطبیق پذیری کافی، می توان از مخلوط های تقریباً بدون چربی استفاده کرد.

هیچ کار ساختاری در این تکنیک مهم نیست.

معایب:

این تکنیک متوسط ​​و دشوار است زیرا قرار دادن دقیق بسته ها باید توسط جامپرها انجام شود.

پر کردن فضای خالی در بسته های به هم پیوسته سخت است.

 نگه داشتن کوچکی به جز ایجاد شده توسط قفل مکانیکی بین بسته ها وجود دارد.